Jagech mioł szternost roków, to mie było teschno po górniczym stanie. Moji rowniocy już robili na szachcie, a jo musioł posać krowy, tóżech o swoji wóli szoł robić na szachte Franciszke. Robiło sie wtedy na dwanost godzin.
Ojciec mi kiejsi opowiadoł, że jak jeszcze na dole nie znali toczek, to chłapcy smykali wóngli po deskach w takich kiśniach. Jak prziszli ku podszybiu, to te kiśnie przipiyni na line, a dziołchy jóm potym cióngły na rympole na góre.
Roz sie cosi przi tym rympole przitrefiło. Robił też wtedy na dole niejaki Francek Góngór; tak sie nazywoł, a Francek Dziedziński mu powiadali. Jak tóm kiśnie przipión ku tej linie, tak mu tam chyciło rynke. I dziołchy wycióngły miłego Francka na rympole na wyrch. Mój ojciec też przismyczył za nim to pudło, a tu nigdzi Francka ni ma.
Naroz z wyrchu słyszy głos:
- Popuść, popuść, pierónie! Popuść, bestyjo!
To Francek Góngór wołoł na dżiołchy, aby go spuściły na dół.
Potym Francek szoł do chałupy, bo tam wtedy szpitoli nie było, i kuryrowoł sie dóma. Potym nieskorzi, jak go jeszcze roz poraniło na szachcie, tak chodził po fechcie.
Jedyn hawiyrz musioł za szychte nakopać siedym tych kiśni wónglo, a zarobić wiela nie zarobił.
Roz szli hawiyrze pytać do zómku o poprawe. Grofa Laryśza nie było,
tak wyszła ku nim Laryszka. Pyto sie ich:
- Co chcecie, ludkowie? Mojigo ni ma dóma.
- Na, poprawe! - powiedzieli hawiyrze.
Tak Laryszka prziniósła póńczochy i prawi:
- Podziwejcie sie, ludkowie, tela my mieli z tej szachty profitu, że
mi mój za to jedny póńczochy kupił.
Dostali jednak ci hawiyrze po dwa grejcary poprawy.
Na dole było nisko. Jagech jechoł z toczkami, tagech co chwila zadrzył plecami do budónku, żećh mioł całe pleca zestrupióne. Czułech, jak sie loła krew. A w sobote, kiedy mie matka myła, bo kómpieli wtedy nie było na szachtach, toch czuł, jak płakała nady mnóm, a ty łzy kapały na moji pleca.
Kiejsi w hawiyrni nie było wody. Nosili jóm jyny syncy w blaszankach, ale starzi hawiyrze im jóm dycki wypili. A pić sie chciało! To my se zrobili taki korytka drzewianne, ze stropu kapała do nich woda, nó i tóm wode my z tych korytek wycyckowali jak babućki. Hawiyrze po szychcie szli zmazani, bo wody nie było. Myli sie dziepro dóma.
Roz szoł zmazany hawiyrz z roboty. Szła jakosi pani z dzieciym, nó
i prawi hawiyrzowi:
- Hawiyrzu, postroszcie mi to dziecko, .bo je przeciwne!
A ón tej paniczce nadoł i prawił:
- Na, czy jo je jaki straszok, żebych wóm gizda straszył?!
Opowiedział Robert Ramik z Karwiny 2.
